هشتادمانه

طایری بودم من و غوغای بال افشانیی                چشم زخمی آمد و بشکست بر هم بال من

بخت بد این رسم بد بنهاد و رنجاند از منت            ورنه کس هرگز نمی‌رنجیده از افعال من

گشته‌ام آواره سد منزل ز ملک عافیت                می‌دواند همچنان بخت بد از دنبال من

ساده‌رو وحشی،که‌می‌خواهد‌به‌عرض‌او رسید        آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من

پ.ن:آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی،حال ِ من...